De naamkaartjes naast de deurbellen zijn blanco of onleesbaar. Op goed geluk druk ik op een van de knoppen en hoor ergens in het huis een zoemer afgaan. Dan klikt het slot. Voorzichtig duw ik de deur open en baan me een weg tussen de fietsen door naar boven. Daar klinkt de muziek, die ik al een paar dagen niet meer gehoord heb. Ne me quitte pas van Jacques Brel.

Voor het eerst op bezoek bij onze verse student. Op haar eerste echte kamer in Maastricht. In de hoek staat een groot bed. ‘Even snel gescoord op marktplaats, chique hè.’ Tegen de muur een stellage van veilingkisten, die dienst doet als rommel-, servies- en boekenkast. Bovenop een kleine platenspeler, het examencadeau dat nog geen twee maanden geleden, met enthousiaste vreugdekreten is ontvangen.

Onder de wasbak staat een kartonnen doos, waarin twee vuilniszakken hangen. De linker voor het plastic afval, de rechter voor de rest. De ramen wijd open voor frisse lucht. Ze ziet mijn verbaasde blik. ‘Als het voor jezelf is, is het anders mam.’

Die opmerking brengt me terug naar een zolderkamertje in Sittard, jaren tachtig vorige eeuw. Precies dezelfde kistenkast. Mijn lp’s en koffiemokken. Diezelfde blije trots: dit is helemaal van mij. ‘Wil je koffie?’ ‘Graag.’ Het klinkt nog een beetje vreemd. Alsof we toneelspelen, met huismuis Carla als publiek. Jammer dat ik niet lang kan blijven. Thuis wacht nog leeswerk. Een boek dat gaat over de grote veranderingen van deze tijd. Een dikke pil waarin de schrijver stelt dat niets hetzelfde blijft. Ook al mocht je dat soms denken.

Deze column is gepubliceerd in Dagblad de Limburger en het Limburgs Dagblad op 21 augustus 2014