Als ik het goed bekijk, is mijn leven niet meer dan een continue poging er iets van te begrijpen. Het antwoord op de ene vraag is nog lang niet gevonden, als de volgende zich al aandient. En het malen weer kan beginnen. Neem bijvoorbeeld de vraag: waarom ben ik hier? Die leidt al gauw tot: leven wij met een bepaalde opdracht of verzinnen wij die zelf? En doe ik wel het goede dan? Of is uiteindelijk alles goed? Omdat het wellicht ergens past in een groter geheel. Door universele wetten bestuurd.

Hoe weet ik of ik met mijn eigen ogen kijk en spreek met mijn eigen mond? Wanneer ben ik werkelijk vrij van andermans gedachten? Denk ik niet in de geest van degenen van wie ik hou, omdat ik zonder hen niet leven kan? Hoe kan iemand nu tegelijkertijd vrij en verbonden zijn? Worden mijn gedachten gestuurd door alles waar ik bang voor ben? Al was het maar omdat bang zijn nare dingen met je doet? U mag het zeggen.

Vanwaar die dringende behoefte aan antwoorden en helderheid? Is het de wens om alles zoveel mogelijk te laten kloppen? Of is het de angst voor chaos en niet weten? Maar wat levert al dat weten dan op? En waarom is dat van belang? Zou ik er niet beter aan doen zinloosheid gewoon te accepteren? En dan als een kind opnieuw beginnen rond te kijken? Zou het daardoor fijner worden? Beter? Makkelijker misschien?

De zon doet zijn best me te laten geloven dat het voortaan juli blijft. Tegelijkertijd etaleert de tuin een zomer op zijn laatste benen. De druiven zijn immers geplukt. De appels kleuren al rood en de walnoten hangen op vallen. En ondertussen zit ik hier maar mooi. Opgescheept met een zootje herfstige gedachten. Te vrezen dat ik straks tussen doodsreutel en finale zucht tot de trieste constatering kom, dat ik van het aards bestaan in heel zijn raadselachtige hoedanigheid, nog altijd geen greintje heb begrepen.

Deze column is gepubliceerd in de Limburgse kranten op 30 september 2016