Mama, wat vind je het ergste: dat iemand mij meeneemt of dat er een beetje op de grond is geplast?  Dochterlief is zes jaar oud als ze deze vraag stelt. Ik weet dan nog niet dat er in dit kleine schattige meisje een slimme onderhandelaar schuilt en trap er dus met beide voeten in. ‘Ach meiske toch, helemaal niet erg, kom hier, krijg je een knuffel.’

Inmiddels zijn we twaalf jaar verder en gaan onze gesprekken niet meer over ongelukjes op de wc. Het examen zit erop, er zijn belangrijkere zaken te bespreken. ‘Stel je voor dat ik toch nog zak. Ik ga niet terug hoor.’ De eerste kamers in Maastricht worden al bezichtigd. Het duurt niet lang meer, dan is ook zij vertrokken. En loop ik door het lege huis mijn echo te vangen.

Maar zover is het nog niet. Mallorca roept. Haar koffers staan al in de gang. Op haar kamer is daarvoor geen plaats. Daar geldt de orde van de perfecte chaos: wat je het laatst in handen hebt gehad, ligt bovenop. Tussen de hemdjes, tuinkabouters, woordenboeken, kleerhangers, zonnebrillen, papieren snippers met kriebels over de differentiequotiënt en de kettingregel liggen halflege flesjes, examenbundels, schoenen, een groezelig huispak en plastic tasjes gevuld met een griezelige inhoud. In de hoek ligt een uitgebluste leeslamp.

‘Ik heb er zo’n zin in!’ Ze straalt en wiebelt van voorpret. Die wil ik niet bederven. De vraag die voelbaar in de lucht hangt, blijft uit: Mam, wat heb je het liefste: dat iemand mij meeneemt of dat er hier en daar nog wat op de grond ligt?

Deze column is gepubliceerd in Dagblad de Limburger en het Limburgs Dagblad op 23 mei 2014