‘Jullie moeten een Jozef in de tuin begraven’, oppert een vriendin die spontaan begint mee te denken als ze van onze verhuisplannen hoort. ‘Je zult zien dat jullie huis dan zo verkocht is.’ Ik vrees dat de blik waarmee ik haar aankijk, veel lijkt op de blik waarmee diezelfde Jozef destijds het bericht over Maria’s onbevlekte ontvangenis aanhoorde. Dat ik de komende maanden non-stop appeltaarten moet bakken, wil er nog wel in. Maar een Jozef in de tuin begraven? De vriendin knikt vol overtuiging. ‘Echt, ik heb het twee keer meegemaakt. Als je je huis snel verkocht wil hebben, begraaf je een Jozef in de tuin. Liefst met zijn kop naar beneden.’

Van een ter zake deskundig makelaar krijgen we weer andere tips. Zeg nooit, als je met een kijker de woonkamer binnengaat: hier kun je makkelijk een stuk aanbouwen. Want dan zeg je eigenlijk: deze kamer is een kippenhok. Een andere faalactie is in je advertentie zetten: moet van binnen gezien worden. Dan kun je net zo goed zeggen dat het huis er van buiten niet uitziet.

We nemen het graag van de tipgevers aan. We zijn per slot van rekening geen geroutineerde huizenverkopers. Toch denken we wel te weten wat er nog moet gebeuren voordat we de eerste aspirant-kopers kunnen binnenlaten. Dat heet: poetsen. Niet zoals gewoonlijk, wat lafjes met een natte doek over de tafel en klaar. Nee nu echt, zoals ik het geleerd heb van mijn moeder. Met emmers heet sop in de aanval. Kasten en lades uitmesten. De plinten tevoorschijn toveren. Spinnen jagen. Pennen en paperclips uit de naden van het bankstel peuteren. De keukenvloer schrobben tot de tegels weer net zo blauw zijn als die in het doosje op zolder.

Op het moment dat ik de laatste emmer leegkiep, gaat de bel. Jawel, daar hebben we de eerste kijkers al. Ai, hoe ga ik dat doen, deze mensen rustig rondleiden? Dat wordt op de tong bijten om niet te zeggen: sorry jongens, wat we hier nu zien is voor mij net zo nieuw als voor jullie.

Deze column is gepubliceerd in Dagblad de Limburger en het Limburgs Dagblad op 10 maart 2017.