Waarom deze winkel zo heet, begrijp ik niet. De meisjes die er werken, zien er niet verliefd uit. Er wordt geen wijn geschonken en er klinkt geen accordeonmuziek. Verder ligt er niet één zwerver bij de ingang en zijn er nergens mannen met geweren te bekennen. Hier ontbreekt nagenoeg alles wat mij aan Parijs doet denken en toch staat het in roze kapitalen boven de deur: Ici Paris.

Er komen twee verkoopsters op me af, ik ben de enige klant. Waarmee ze kunnen helpen? Het ontvalt me met enige gêne: ‘Ik zoek een camouflagestift.’ In het licht van de nieuwe lamp boven de wastafel heb ik gezien dat precies datgene gebeurd is, waar ik al sinds mijn puberjaren voor vrees. Mijn gezicht is op dat van wijlen mijn tante gaan lijken. Jawel, inclusief donkere kringen en al. Die kringen zijn geen schande trouwens. Leest u er gerust de website van dokter Frodo op na. Die zegt dat het heel goed mogelijk is dat zelfs mensen die gezond leven vlekken onder hun ogen krijgen. Al te ver doorlezen op deze website raad ik u trouwens af. Tenzij u prettige vibraties krijgt bij begrippen als hyaluronzuurfillers en carboxytherapie.

Een camouflagestift dus. De meisjes van Ici Paris kijken elkaar aan en roepen in hun beste Frans: ‘Ah, u bedoelt een concealer!’ Bon. Helder. Een concealer dus. Fijn dat ik dat nu weet. Na een kwartier is er nog iets duidelijk. Ik mag de lichtste uit een hele serie meenemen naar de kassa. ‘Kan ik u nog ergens blij mee maken? Een monstertje van iets?’ ‘Ja, een of andere dagcrème misschien?’ ‘Wat moet de dagcrème voor u doen? Mijn fiets poetsen en koffie zetten, lijkt me. ‘Eh, gewoon…’ ‘Ik heb hier een serum met ingrediënten uit de blauwe zone.’ ‘De blauwe zone?’ ‘Dat zijn gebieden in de wereld waar de mensen het langst leven: Costa Rica, Sardinië, Japan en Griekenland.’ ‘Dus als ik dat op mijn gezicht smeer, word ik ook heel oud?’ De meisjes lachen. Gelukkig.

Deze column is gepubliceerd in Dagblad de Limburger op 7 april 2018.