‘Ik lach u niet uit, ik wandel.’ De onbekende vrouw die me tegemoet loopt op het trottoir, blijft plotseling recht voor me staan. Opmerkelijk, zo’n kennismaking. Ik denk zelden dat iemand mij uitlacht. En daarnet dacht ik aan iets kleins: ‘mooi weer vandaag’, iets in die trant.
‘Ik was bij de chocolaterie,’ zegt ze. ‘Deze heb ik gekocht voor mijn dochter van tien.’ Ze houdt me haar geopende handtas voor. Tussen sleutelbos en portefeuille prijkt een plastic zakje met chocolaatjes. Alsof hiermee niet genoeg bewezen is dat het klopt wat ze zegt, vist ze van de bodem ook de kassabon op.
‘Ik loop elke dag een rondje, dat doet me goed,’ vervolgt ze. ‘Hier de straat af, bij het gele huis naar rechts, oversteken, thuis. Ik hoef niet meer te solliciteren van het UWV. Ik wandel, dat doet me goed.’ Zorgvuldig stopt ze het bonnetje terug in de tas. Haar hand blijft rommelen tussen de spullen. ‘Waar is die foto toch? Heeft híj er zeker weer uitgehaald.’
 
Hoewel ik het gaandeweg begin te vermoeden, overvalt de mededeling me toch: ‘Ik heb een hersenziekte.’ Stom genoeg valt me niks anders in dan: ‘Oei.’ Iets wat je tegen een kind zegt, nadat het zijn ijsje heeft laten vallen. Maar tegen een vrouw van veertig? Tegen iemand die in een paar zinnen schetst, hoe drastisch haar leven al aan het krimpen is? ‘Dementie,’ zegt ze resoluut. En dan, op een toon alsof ze een boodschappenlijstje afvinkt: ‘Heb ik.’
 
Als ik vraag hoe het thuis gaat, zegt ze: ‘Ik kan nog poetsen en opruimen. Donderdag boven, vrijdag beneden en in het weekend komt een vriendin. Leuke dingen met mij doen.’ Daarna houdt ze abrupt op met praten en hervat ze haar wandeling, alsof er geen gesprek heeft plaatsgevonden. Een eindje verderop wenkt in de zon het gele huis. Het is mooi weer. Vreemd. Opeens lijkt me dat allesbehalve een kleine gedachte.
 

Deze column is gepubliceerd in Dagblad de Limburger op 20 juli 2019.