Wist u dat een geborduurde zakdoek het verschil kan maken tussen leven en dood? Ik ook niet. Toch heb ik het vorige week met eigen ogen mogen zien. Het was die avond zinderend heet. De heren wiebelden met hun blote tenen in de sandalen. De dames kregen met hun waaiertjes de warmte niet weg gewapperd.

Plaats delict was het podium voor de grot van het Valkenburgse openluchttheater. Toneelgroep Maastricht speelde hier een muzikale uitvoering van Othello, een klassieker van Shakespeare over de grote thema’s liefde, jaloezie en wraak. Met excuses aan Shakespeare, voor het enthousiasme waarmee ik het verhaal voor u geknipt en geschoren heb, toch even een samenvatting. Als de mooie Desdemona haar geborduurde zakdoek niet kan laten zien aan haar man Othello, beschouwt hij dit als het bewijs van haar ontrouw. Wanneer die zakdoek vervolgens opduikt in de buurt van de veronderstelde minnaar Cassio, is het exit Desdemona.

Dat er bij Toneelgroep Maastricht grote talenten rondlopen, wist ik al langer. Maar er is meer. Met name het kippenvel-intermezzo van sopraan Lies Verholle betovert zodanig, dat je zowaar gaat geloven dat je in de Arena van Verona zit. Een meeslepende voorstelling dus, die daarnaast ook nog inspirerend is. Hoe heerlijk moet het zijn om zo te kunnen zingen! Dat wil ik ook. Thuisgekomen zoek ik de hartverscheurende solo uit Verdi’s opera op. Ik ga er goed voor staan, trek mijn smartelijkste divagezicht en adem diep in voor de eerste maat.

Nu zit ik met de tragische vraag, wanneer me toch die kraai naar binnen gevlogen is.

Deze column is gepubliceerd in Dagblad de Limburger en het Limburgs Dagblad op 10 juli 2015.