Toen ik nog in Noord-Limburg woonde, dacht ik dat Beek niet meer was dan een strook grond met een paar huizen en een vliegwei, vlak langs de A2. Niet dus. De bedenkers van de naam Maastricht-Aachen-Airport hadden gelijk toen ze het bordje ‘Vliegveld Beek’ vervingen door een naam die veel mondainer klinkt. Want Beek is meer. Je vindt er alles wat een burger nodig heeft. Chocola, schoenen en vooral veel muziek.

Vanaf mijn hoekje op de tweede rij in het Asta-cultuurcentrum heb ik goed zicht op alles wat er op het podium beweegt. De voorzitter van de Beeker Liedertafel komt op met een Europese vlag in de hand. Hij neemt plaats op de pianokruk, klemt de vlag tussen zijn knieën en heet de burgemeester, de beschermheer van het koor en alle gewone aanwezigen van harte welkom. We gaan samen een muzikale reis maken vandaag.

De zaal is er klaar voor. De komende uren wordt er alleen maar gekeken en geluisterd. De hoofden gaan uit. Ook het mijne. Met plezier laat ik toe dat er nu even geen tijd is voor ingewikkelde vragen als ‘staat de soep al op?’ Ik vind het best even te stoppen, me af te vragen of het ‘pleur op’ van Rutte erger is dan het ‘minder’ van Wilders. En ook die maagkramp veroorzakende fragmenten van Clinton versus Trump kan ik wel een middagje missen. We zouden toch mogen verwachten dat net zíj de wereld wat hoop zouden geven.

Het programma loopt nog maar net, of er komt een tenger meisje op: Beau. Ze raapt de microfoon van de grond en kijkt de zaal in: ‘best druk hier.’ Als ze begint te zingen, zie ik achter mijn ogen Amy Winehouse verschijnen, vitaler dan ooit. Mijn handen willen nu al klappen. Als dit meisje op haar gympen de stem van die veel te vroeg gestorven, grote ster naar Beek kan brengen, dan betekent dit dat hoop bestaat.

Dan betekent dit, dat zelfs dood niet betekent: voorbij, nooit meer.

Deze column is gepubliceerd in de Limburgse kranten op 14 oktober 2016.