Wie niet gelooft in sprookjes maar dat best zou willen, raad ik aan eens naar Terstraten te gaan. Terstraten is een lieflijk gehucht dat hoort bij het verder nogal geslachtloze Nuth. Een prima plek om je even los te weken van de nieuwsberichten over het ebolavirus of de laatste videobeelden van IS.

Zoonlief klopt eens op een lantaarnpaal en constateert dat daar goed over is nagedacht. Zoals over alles wat het gezicht van Terstraten aangaat, goed wordt nagedacht. En terecht. Waar kun je midden op straat lopen en het gevoel hebben dat je elk moment Vrouw Holle kunt tegenkomen? Als je hier maar lang genoeg naar de huizen kijkt, ruik je vanzelf dampende koffiepotten en versgebakken vlaai.

We wandelen langs verschillende je-zal-er-maar-wonen vakwerkboerderijen en slaan dan linksaf een veldweg in. In de berm een eindje verderop staat een fiets. De eigenaar ervan staat zodanig gebukt, dat we mooi zicht hebben op de blote strook tussen bovenkant broek en onderkant hemd. Die van gezondheid blakende achterkant hoort bij een grijs manneke van een jaar of zeventig. Klein van stuk, maar kabouterlijk kwiek. Hij vertelt, eerst nog een beetje beschaamd in zijn baard, maar al ras met glimmende ogen, wat hij aan het doen is. Hazelnoten rapen. Die vindt hij zo lekker. Trots wijst hij naar de open zak op de grond. Daarin prijkt de oogst van het afgelopen half uur. Hij heeft zich flink in het zweet gewerkt, maar het verheugen op het knabbelen, straks thuis op de bank, maakt nu al alles goed.

Deze column is gepubliceerd in Dagblad de Limburger en het Limburgs Dagblad op 26 september 2014.