Meer dan dertig jaar. Zo ver terug is het al, dat ik wel eens voor de thuiszorg werkte bij een familie in Daalhof. Daar hing een tegel aan de muur met deze tekst:

Uit de gouden korenaren schiep God de Maastrichtenaren, uit het restant de overigen van het land.

Een soortgelijke tegel had ik nog niet eerder gezien. Dat had er waarschijnlijk mee te maken dat Sevenummers niet rijmt op korenaren.

Afijn, die rassenleertegel deed zijn werk. Het voelde alsof mij gezegd werd: ‘Begin maar bij de plinten meisje.’ Wat ik nog deed ook. Bij ons thuis hingen spreuken aan de muur op kartonnetjes van de Bond zonder Naam. Dat waren levens-richtingwijzers als ‘grote mensen houden hun ego klein’ en ‘waar wacht je nog op?’ Misschien dat het daardoor kwam, dat ik zo braaf was.

Toen ik klaar was met mijn werk in Daalhof had ik honger. Ik fietste langs een bakker en vroeg daar in het plat, we waren hier toch zeker gewoon in Limburg, om een ‘half volkoren broëd.’ De bakkersvrouw maakte vooralsnog geen aanstalten om te gaan bewegen. Ze had mij eerst nog iets belangrijks te zeggen: ‘Wabbleef keend? Dat het hei e broed!’

Vandaag heb ik de KPN-monteur in huis. Een opgeruimde Maastrichtenaar, die meteen na binnenkomst fluitend aan het installeren is geslagen. De tv-kabel beneden is al getrokken. Nu is hij boven bezig op de slaapkamer. Daar duwt hij een stalen veer door een gat in de muur waarachter een buis verborgen zit. Ik help hem met de klus, door naar boven te roepen als ik in de meterkast beneden iets zie gebeuren. ‘Jow! Heej kumt al wet oet iën van die smale piepkes!’ Waarop de monteur zegt: ‘Midden-Limburg hè?’

Hij zit er niet eens zover naast. Als je als Noord-Limbuger al zo lang in het zuiden van de provincie woont, gaat je vanzelf anders klinken. Zuidelijker en zangeriger. Dat is geen enkel probleem. Zolang me maar niemand broed laat zeggen.

Deze column is gepubliceerd in het Dagblad de Limburger op 28 april 2018.