De rij voor de groene zaal is lang. Uitverkochte avant-première. Na de vertoning in Kerkrade speelt Gluckauf nu in het Maastrichtse filmhuis Lumière. Ruim anderhalf uur lang zitten we dicht op de relatie tussen vader Lei en zoon Jeffrey, die zich beiden een moeilijke weg banen door het leven in een troosteloos deel van de oostelijke mijnstreek. Het wordt al gauw duidelijk. Hun levensverhaal, dat niet zelden onwaarschijnlijke wendingen neemt, wordt snel grimmiger.
Wanneer het licht in de zaal weer aanspringt is er tijd voor een kort interview met regisseur Remy van Heugten. Het gewelddadige verhaal en de rauwe weergave van het leven in de streek roepen vragen op bij de bezoekers. ‘Hoe representatief is de film voor de mensen die er wonen?’ ‘Gebeurt dit allemaal echt in Zuid-Limburg?’ ‘Waarom laat u niet zien dat de regio ook juist kansen biedt?’
Van Heugten hoort de vragen aan en vertelt over zijn jeugd, de inspiratiebron voor het scenario. Een tijd die rook naar motorolie, sigaretten, wiet en verschaald bier. Een leven dat zich afspeelde tussen dichtgetimmerde huizen, hekwerken, sloopbakken en harde gegroefde koppen. Koppen waaruit je zelden een zin met meer dan zes woorden hoorde rollen. Kortom, een beeld dat in schril contrast staat met het je-zult-er-maar-wonen-gevoel.
Voor de bioscoopgangers is het even slikken. Na zoveel heftigheid op de vierkante meter zijn ze zelf toe aan een biertje. Aan de bar, buiten gehoorsafstand van de bewogen regisseur, valt de opmerking die ik in de zaal al voelde hangen: ‘Zo erg is het hier niet.’
Deze column is gepubliceerd in Dagblad de Limburger en het Limburgs Dagblad op 30 januari 2015.
Heb de film nog niet gezien. Het is een beeld van een filmer en ik blijf toch voorlopig hier in Limburg wonen. Het is hier gemiddeld warmer dan op menig andere plek. Vandaar….
Ik ken de film niet. Maar ik herken de column wel.
Echt gaan kijken dan Gard Simons!
Hoi Ank, ik ben met m’n ouders naar deze film gegaan in Nijmegen. Daar zat de zaal ook vol met de ‘Limburgse diaspora’. Ik vond het een mooie en heftige film. Mama merkte vooral op dat het dialect niet klopte ;).
Hoi Cilia, je moeder heeft natuurlijk gelijk! En dan hebben we het nog niet over de wat al te filosofische oneliners hier en daar. Mooi bedacht door Gustaaf Peek, maar ook die laten vooral de ‘inheemse kijker’ achter met een gevoel dat er iets niet helemaal klopt. Maar ondanks die schoonheidsfoutjes een mooie verfilming van zoals het leven in een ongunstig geval kan uitpakken, ook al woon je in een prachtige streek.