Wat de kinderen in Maassluis zaterdag niet wisten, was dat Sint die dag al eerder in Maastricht was aangekomen. Dat was te merken ook. Je kon er over de koppen lopen. Het vroeg om een paar goede ellebogen, als je vanaf het Vrijthof alleen maar even snel naar Rituals wou. Maar het lukte. In de loop der jaren heb ik mij bekwaamd in het droogschaatsen, dwars door slenterende menigtes. Dankzij die techniek zeeg ik al na krap een half uur neer in een mij vertrouwd horeca-etablissement.

Het was er volle bak. De krukken aan de bar werden warm gehouden door jonge, jolige ouders. Je kon zien dat ze samen hadden besloten om met het kleine grut nog een gezellig staartje aan de intocht te plakken. De ouders bestelden bier, de kinderen mochten ‘vrij spelen’ tussen de tafels en op de toiletten. Al snel voerden de vaders met brede armgebaren het hoogste woord. Uit de speakers klonk it’s a beautiful noise, waardoor het leek alsof Neil Diamond mij vanuit een donkere hoek toesprak: dus geniet er maar van.

Dat was niet moeilijk. Vanaf de houten bank aan de tafel, had ik goed zicht op de bar, de toiletten en het gordijn voor de deur. Ik hoefde mij niet te vervelen. Af en toe werd ik bezocht door een van de peuters die, gekleed in een paars fluwelen Pietenpakje, zichzelf overtrof door met haar handje een gedurfde klap op mijn tafel te geven. Om daarna snel terug te dribbelen naar haar vriendinnetjes. In haar witte maillotje.

Terwijl ik wat met mijn telefoon pielde, dronk ik er nog maar eentje. Waar bleef mijn dochter nu? We hadden toch om half vijf afgesproken? O ja, geduld. Nog even en ik zou haar begroeten met een knipoog: ‘Ha meis, ik kwam Sint tegen in de stad.’ Ik zou haar het cadeautje toestoppen. En vervolgens, als zij dan moest lachen om die jaarlijks terugkerende sinterklaasgrap, zou het weer voelen zoals vroeger. Nou ja, bijna dan.

Deze column is gepubliceerd in de Limburgse kranten op 18 november 2016.