Thuis zeggen ze wel eens dat mijn tempo veel weg heeft van dat van Max Verstappen. Vooral als het gaat om het trekken van conclusies. Toch heb ik over de slotzin van vandaag lang nagedacht. En dat niet alleen. Voordat die op papier kwam, liep ik me in Kopenhagen een week lang de benen uit het lijf. Ik sprong er tientallen keren de metro in en uit, racete de grote musea door en sliep zeven nachten in het bed van een boksende Deen in een van de buitenwijken. Die bokser was overigens zelf niet thuis, dus maakt u zich geen zorgen.

Als u het met mij eens bent dat jonge, complete en vooral vrolijke gezinnen een teken zijn van hoop en vertrouwen, dan bulkt deze stad van hoop en vertrouwen. In de straten, de parken en musea, overal springen ze in het oog: de jeugdige, ontspannen ouders met hun baby’s en peuters. De hippe, bebaarde Deen weet niet alleen waar hij terecht kan voor een strakke kuittatoeage, als moderne metroman weet hij ook een draagdoek te knopen. Daar wordt de moeder ook relaxed van.

Het zijn niet alleen de jonge ouders die het glimlachende bewijs zijn van de bewering dat Denen het gelukkigste volk op aarde zijn. Ook de oudere garde ademt een en al beschaving, vriendelijkheid en geduld. Iedereen wacht met oversteken tot het licht op groen springt. Je gaat geen bar uit zonder te horen: have a nice day! Fietsen is er een feest. Nergens op de brede stroken vind je een geïrriteerde Deen, die je verrot scheldt als je even niet opschiet.

De stad houdt je een spiegel voor, die laat zien dat het in Nederland heel wat frisser, luchtiger en relaxter kan. Een weekje ter plekke, voelt als een bezoek aan een hip nichtje, dat alles prima voor elkaar heeft en behalve milieubewust, ook nog voorkomend en tolerant is. Een bezoek dat inspireert tot het beloven van beterschap. Ik gedraag me voortaan netjes op de fiets.

Deze column is gepubliceerd in de Limburgse kranten op 8 juli 2016.