Je hoort het zelfs bij de generatie die af en toe nog stiekem in guldens denkt. Het Engels sluipt steeds meer in onze taal. Wat wil je? Als wij de wereld overvliegen, vliegt de taal met ons mee. Om woorden kun je nu eenmaal geen hek zetten. Toch vragen sommigen zich bezorgd af, of die grote internationale gerichtheid niet ten koste gaat van onze regionale identiteit.

Op een cursus in Den Bosch tel ik vijftien deelnemers rond de tafel. Veertigers en vijftigers, de meesten afkomstig uit Brabant en Limburg. De trainer loodst ons relaxed door het voorstelrondje. We krijgen opdracht vooral goed te luisteren en zorgvuldig te formuleren. Daarna gaan we met onze opgepoetste interview-skills praktisch aan de slag in een rollenspel. Dat klinkt al wat minder relaxed.

We slaan ons braaf door het programma heen totdat Gerrie, die zichtbaar toe is aan een Bossche bol, zegt: ‘Ik doe niet meer mee. Dees oefening, die triggert mij helemaal niet!’ Ze kruist haar armen over elkaar en schuift haar stoel naar achteren. Een medecursist kijkt verbaasd opzij. ‘Ik dacht dat gij niet zo gauw flabbergasted was.’ Waarop Gerrie haar ogen ten hemel richt. ‘Ik ben gecrasht man, daar gaat mijn energie. Dit is nog erger dan diejn burnout van t vurrig jaar.’

De trainer zucht er van. Hij heeft zijn eigen zorgen en die gaan niet over de mate waarin de globalisering ten koste gaat van Gerries regionale identiteit. Hulpeloos krabt hij zich op zijn hoofd en kijkt de kring rond. ‘Even pauze dan maar?’

Deze column is gepubliceerd in Dagblad de LImburger en het Limburgs Dagblad op 24 april 2015.