Op mijn tafel ligt een stapeltje krantenknipsels dat bij elkaar wordt gehouden door een paperclip. Een vriend heeft ze voor mij uitgeknipt: ‘Misschien kun je er wat mee.’ Daar was ik nog niet zo zeker van want toen ik de koppen las, dacht ik: als Grunberg maar niet grappig gaat doen over de patiënten.’

Het stapeltje telt twaalf stukjes die Arnon Grunberg deze zomer schreef voor het NRC, vanuit een psychiatrisch ziekenhuis in België. Daar verbleef hij  gezond en vrijwillig op een afdeling waar patiënten, die geplaagd worden door psychoses, zich voorbereiden op  een gewoner leven.

De ‘doktores’ vertelt hem dat het verschil tussen patiënten en niet-patiënten flinterdun is. Om die grens te verkennen doet nep-patiënt Grunberg mee aan het dagprogramma. Hij zwemt, hij tekent en hij schrijft. Hij praat met ‘mede’-patiënten en wandelt met hen langs de kliniekherten. Op gezette tijden slaat hij een pingpongballetje en doet hij mee aan het groepsgesprek. In het ziekenhuis heet dit allemaal therapie.

Hij ziet mensen medicijnen slikken met een ‘aan devotie grenzende gretigheid.’ Soms hoort hij ze op de muren slaan. Ene Benjamin vertrouwt hem toe dat hij gelooft in 144 Jezussen en bovendien iets heeft met nummerborden. Anderen vertellen hem over zelfmoordpogingen en geven hem stukjes mango. Over lijden zegt Grunberg: ‘Het moet er zijn, maar ik zie het niet.’

Grunberg weet wel hoe het zit: ‘Gek zijn is niet kunnen overleven.’ Iets waar Grunberg trouwens zelf best goed in is. Maar alla, ik heb me weer eens te vroeg zorgen gemaakt. Gelukkig. Grunberg hanteert zijn pen zonder ook maar ergens onuitstaanbaar leuk te worden.

Deze column is gepubliceerd in Dagblad de Limburger en het Limburgs Dagblad van 27 september 2013