Vieren is kop en vluchten is munt. Dus als de euro voor de derde keer achter elkaar op de 1 valt, is het wel duidelijk toch? Dan wordt het vluchten. Maar waar naartoe? Amsterdam? Te druk. Den Bosch? Daar vieren ze ook. Rotterdam dan? Hm, dat is het ook niet echt.

Behalve de chauffeur zitten er nog twee mannen in de bus naar het station. Leden van de orde van de Blauwe Glitters, zo te zien. Het is niet duidelijk of ze ergens vandaan komen of juist ergens naartoe gaan. Wij met onze rugzakken daarentegen, gaan duidelijk ergens naartoe. De keuze is op de Hollandse kust gevallen.

Het op de valreep geboekt logement biedt uitzicht op zee. Tenminste, als we op het dak gaan staan en op elkaars schouders klimmen. Vanuit onze kamer kijken we uit op een houten balustrade die ooit rood, wit en groen moet zijn geweest. Daarachter gaat een eettent schuil. Aan de gevel hangt een bord met de uitroep: ‘Italienisch, Argentinisch & Mexicanisch restaurant. Alles zusammen!’ Even verderop wappert het restant van een Duitse vlag. De adelaar teruggebracht tot een fladderende linkerhelft. Maar ach, wat maakt het uit. De straat uit, de bocht om en daar ligt hij al: de zee. Open, bloot en breed.

Geen boot te zien. Het is precies wat we zeiden te zoeken: veel water en een paar schoenafdrukken in het zand. Meer niet. De golven hebben een wit lint op het strand achtergelaten. Een langgerekte schuimkraag van meer dan twee vingers hoog. De wind blaast er kuiltjes in, als een kind dat speelt met een glas bier. Terwijl we langs de kustlijn lopen, hoor ik Twië bein zingen in mijn hoofd. Een liedje over een linker- en een rechterbeen die samen ergens naartoe gaan, maar waar? Het lied klinkt sterker dan het bulderen van de zee. Bemoedigender dan het iew-iew van een overvliegende meeuw. Tsja. Je kunt wel willen weggaan van een feestje, maar wat als dat feestje maar niet weg wil gaan van jou?

Deze column is gepubliceerd in het Dagblad de LImburger op 9 kaart 2019.