Interessant, al die onderzoeken over geluk. Want daar draait het toch allemaal om, niet? Dat we een beetje gelukkig zijn met zijn allen, zo af en toe. Het is maar goed, dat er mensen zijn die zich full-time bezighouden met geluk. Daar steken we een hoop van op.

Een van die mensen is Meike Bartels, hoogleraar Genetics en Wellbeing aan de Vrije Universiteit van Amsterdam. Kort gezegd, geluksprofessor. In een interview in Vrij Nederland vertelt zij over nieuwe inzichten op haar vakgebied. Bartels is erin geslaagd om iets bijzonders, wetenschappelijk vast te stellen. Iets wat tot nu toe alleen maar werd vermoed. En wel, dat het verschil in geluksgevoel tussen mensen voor een deel erfelijk is bepaald. Dat aangeboren deel, zo vertelt ze, zou ongeveer neerkomen op vijfendertig procent. Die moet ik even op me laten inwerken. Biologie is niet mijn sterkste kant. Maar blijkbaar geldt wat we al langer weten over erfelijkheid en de kleur van onze ogen, ook voor iets moeilijk grijpbaars als het geluksgevoel.

Ze heeft nog meer verrassends op haar lijstje staan. Zoals deze frisse uitspraak over de wetenschap zelf: onderzoekers zijn teveel gericht op problemen zoals ziektes of vreemd gedrag. Neem bijvoorbeeld depressie. ‘We onderzoeken waarom mensen depressief zijn, terwijl je je net zo goed kan afvragen waarom de meeste mensen nìet depressief worden’, aldus Meike. Deze snap ik deze gelukkig meteen. We moeten meer oog hebben voor het positieve in plaats van het negatieve. Helemaal mee eens. Maar dat probeer ik nu al mijn hele leven. Zou hopeloos falen ook iets erfelijks zijn?

Deze column is gepubliceerd in Dagblad de Limburger en het Limburgs Dagblad op 23 oktober 2015.