Mooier dan dirigent Ton Koopman kan ik het niet zeggen: ‘Het Erbarme dich, dringt het lichaam binnen, ruist door de aderen om het hart te bereiken.’ En dan heeft hij het alleen nog maar over het Erbarme dich, een aria van zeven minuten. De hele Matthäus Passion duurt al gauw drie uur. Kun je nagaan.

Zo te zien, ben ik niet de enige die behoefte heeft aan -sorry Bach, ik zeg het maar even zo- een goddelijk bakje troost. Voor de deuren van de Theresiakerk in Maastricht staan we als makke schapen in een rij te wachten tot we naar binnen kunnen. De kraag hoog opgezet tegen de koude wind.

Eenmaal onze plek gevonden in de houten banken, laten we ons onderdompelen in de muziek van dat onbetwiste meesterwerk van Bach. Terecht onbetwist ja. Daarom vraag ik het me af: wat maakt deze passie tot een meesterwerk? Daar is beslist veel over te zeggen. Maar niet hier, niet nu. Want nu luisteren we naar het verhaal, dat gaat over waarom wij doen wat wij doen. Elkaar luidkeels liefhebben. En als dat op de een of andere manier te ingewikkeld wordt: elkaar met hetzelfde enthousiasme haten en verraden.

Niet dat ik alles versta. Maar af en toe lukt het me, als in een woordzoeker, een paar woorden te markeren die ik herken. Du bist auch einer von denen. Mier in de mierenhoop, druppel in de oceaan. En heel geleidelijk, verandert deze kerk ongemerkt in een schip, dat door golven wordt gewiegd. Net zolang, tot het in iedereen eindelijk rustig is.

Deze column is gepubliceerd in Dagblad de Limburger en het Limburgs Dagblad op 3 april 2015.