Eindelijk is het wit. De paden amper te onderscheiden van de velden. Kauwtjes vliegen, brutaal opgejaagd door een ekster, heen en weer tussen de toppen van de bomen. Mooi. Maar mooier nog is het geluid. Of beter gezegd: het gedempt zijn van het geluid. Auto’s zweven stil door het landschap. Een plaatje dat naar buiten roept.

Gewoon een stukje lopen. Zonder gezelschap, zonde om te praten nu. Af en toe stilstaan, je omdraaien, de kou opsnuiven en dan weer verder. Zachtjes de bal van je voet naar buiten draaien. Horen hoe het knerpt. Beelden laten komen en weer laten gaan. Sporen in de sneeuw opmerken. Een mannenvoet en een hondenpoot. Je verbazen over een reepje vlokken op een tak. De scherpte van de lijnen tegen het verblindende decor zien. Beseffen dat sneeuw altijd weer doet denken aan maagdelijkheid en tegelijkertijd of ietsje later, aan het verlies daarvan.

Alleen met mijn geleende land. Alleen met de velden buiten het dorp die ik tot mijn persoonlijke achtertuin heb gemaakt. Voorbij ‘mijn eigen’ pijnboom en ‘ons’ vroegere picknickveldje voor de zomer. Hier is niets te vrezen. En vandaag al zeker niet, daarvoor is het eenvoudigweg te wit. De wereld als een onbeschreven blad, het verleden weggevroren. Een uitnodiging om opnieuw te beginnen. Merels laag bij de grond, de zon hoog achter een wolk. En daartussenin, de grijze bomen roerloos, als bakens in de zee. Het dorp, een plaatje op een ansichtkaart. Je zou er zo willen wonen. Een dag, een jaar, een leven lang. Met sneeuw dan. Met heel veel sneeuw.

Deze column is gepubliceerd in Dagblad de Limburger en het Limburgs Dagblad op 22 januari 2016.