Morgen ga ik voor een paar dagen het land uit. Even kijken wat onze oosterburen zoal bezighoudt. Het wordt redelijk weer. Temperaturen die vragen om een soepele jurk in de tas. In Maastricht wenkt een etalagepop van een kleine boetiek me naar binnen. Ze ziet eruit, zoals ik me straks door München zie lopen: lekker luchtig.
Binnen ruikt het naar hond. Mijn neus heeft me niet verraden. Het witte geval achter de kassa, dat ik eerst voor een opgerolde dweil versleet, blijkt bij nader inzien poten te hebben. Zo te zien is de verkoopster, type madam-de-cheffin, hier zelf de baas. ‘Ruik je het? De hond heeft net een wind gelaten.’ Ze glimlacht. ‘Ja inderdaad, ik ruik het.’ Nu niet gaan zeggen dat het niet geeft, zo hou ik me voor, want dat doet het wel. Het beneemt de adem en de zin om te blijven. Dat wordt heel snel passen dus.
Hoe mooi de jurk ook op de pop zit, bij mij roept hij in alle talen: ‘Je zou beter stoppen met dat biertje ’s avonds.’ ‘Deze gaat het niet worden,’ zeg ik en om haar complimenten voor te zijn: ‘Hij moet vanaf de kont recht naar beneden vallen, toch?’
Haar glimlach slinkt op slag. ‘Ik hoef deze jurk niet te verkopen,’ zegt ze, ‘want deze jurk, die verkoopt zichzelf.’ Met een venijnig rukje hangt ze hem terug tussen de andere exemplaren die, zo zie ik nu pas, ook heel druk bezig zijn zichzelf te verkopen. Even het land uit. Soms kun je daar opeens erg veel zin in hebben.
Deze column is gepubliceerd in Dagblad de Limburger en het Limburgs Dagblad op 7 augustus 2014
De strekking is héél herkenbaar, Ank…de laatste twee regels al helemaal!!!
Ik sluit me bij Robert aan. Nichts wie weg!
Ank, niet te lang het land uit! Je humor kunnen we niet missen! In München zie je veel soepel zittende, lange zwarte jurken, vanaf de oren tot de grond.
Ik zei: lekker luchtig, Thij!
Ik geloof niet dat ze lekker luchtig zijn, die jurken. Ik zag alleen een kijkgat van 15 x 3 cm dat tevens dienst deed als ventilatieopening. Als de inwoners ervan een scheet laten, geeft dat een eigenaardige ‘Mundgeruch’.
“Beste Ank,
Een zeer leuke column. Geen mondiale kwestie maar zeker ook geen komkommernieuws. Actueel en vooral veel mooie taalvondsten en woordcombinaties. Mooi maar dat was ik al gewend van jou.
Echter als schapenhouder voel ik me nu geroepen te reageren; Als een kledingwinkelier van mening is dat de zomerjurkjes “zich van zelf verkopen” waarom heeft zij dan een riekende hond in haar zaak?
Volgens mij deelt zij met mij de angst voor de boze wilde wolf die al bijna in Nederland is gearriveerd! Zij weet dat het roofdier onmiddellijk haar zaak zal bezoeken. Vandaar die waakhond.
Beheers je en ga nooit meer naar haar boetiekje met die verleidelijke soepele luchtige jurkjes …..”
Ik ben er nog altijd niet uit wat nu erger was: de lucht van de hond of de air van de Madam.
oh heerlijk Ank! ghihihi