‘Als jij nog een keer op zou moeten voor je rijbewijs zou je het niet meer halen’, constateert de zoon als ik mijn auto half op de stoep voor ons huis parkeer. Of ze nu groot of klein zijn, kinderen zijn daar hartstikke goed in: precies die dingen zeggen die je zelf heus wel weet, maar die daarom nog niet per se hardop uitgesproken hoeven worden. Ik bedoel: prima om eerlijk te zijn tegen elkaar. Maar er zijn grenzen. Of niet?

Onderweg ben ik al uitgebreid bijgepraat over alles wat hij de laatste dagen heeft bestudeerd in Theorieboek Rijbewijs B. En inderdaad, ik kan het niet ontkennen. Het landschap van mijn verkeerskennis bestaat voor het grootste deel uit kraters. Geen idee hoe ver de lading op een aanhanger mag uitsteken. Laat staan dat ik u kan vertellen wie voorrang heeft op een gelijkwaardige kruising: de tram die linksaf slaat, de automobilist die rechtdoor wil of die man met de handkar van wie je je sowieso afvraagt wat die in godsnaam nog op straat doet in 2016.

Ik zou het nog wel hebben wíllen weten hoor, dat van die lading en die aanhanger, maar in mijn hoofd is geen plaats voor die dingen. Mijn brein wordt door andere zaken in beslag genomen. Binnenkort wordt zijn jongste zus eenentwintig. En wat mij nu, naast een paar triviale Trumppuntjes, vooral bezighoudt, is dit: word je als moeder ook ‘iets’ als je jongste kind volwassen wordt? En bestaat er een woord voor, als het is gedaan met het ‘oude moederen?’ Idiote vragen, ik weet het. Maar nu de datum van haar verjaardag nadert, dringen ze zich als lastige vliegen aan me op.

Er zijn mensen die hun levensvragen met droge ogen aan de kosmos stellen, in de volle overtuiging dat het antwoord vervolgens met de eerste de beste lijnvlucht naar hen toekomt. Dat heb ik ook geprobeerd, maar bij mij werkt de verzendknop niet. En ik kan u vertellen, dat maakt alles moeilijker. Tot aan inparkeren toe.

Deze column is gepubliceerd in de Limburgse kranten op 11 november 2016.