In mijn geboortedorp Sevenum staat al sinds 1676 het kapelletje van ‘Onze Lieve Vrouw van het wonderbare schot.’ De legende vertelt dat het is gebouwd, als dank voor de hulp van Maria aan een meisje in nood. Hoewel Maria mij vooral voorgeschoteld is als de zachtzinnigheid zelf, speelt ze in dit verhaal een hele andere rol. Ze lost vanuit de lucht een manhaftig schot om het meisje te beschermen tegen een hongerige wolf.

Een tante gaf me eens een schilderijtje met de afbeelding van dit verhaal. Op de achtergrond staat de kapel tussen de met sneeuw bedekte bomen. Daarvoor loopt de wolf, loerend naar het meisje in haar rode jurk. Maria, voorzien van een goudgeel aureool, legt beschermend een arm om haar heen. Behalve het schilderij kreeg ik ook een wijzetanteles cadeau. Die kwam hier op neer: bedenk dat niemand altijd het slachtoffer is, niemand altijd de dader en niemand altijd de reddende engel. We komen onszelf tegen in alle rollen: Maria, het meisje en de wolf.

Soms, als ik niet goed weet wat te denken van een drama van formaat, helpt het om naar dit schilderij te kijken. Dan vul ik het plaatje in. Wie is, in het verhaal dat me puzzelt, het slachtoffer? Wie de dader? En wat doet de hulpverlener? Dat werkt verhelderend om te kunnen zien wat er werkelijk gaande is. Maar soms vloeien de drie figuren samen tot één beeld. Dan lijkt het alsof Maria’s aureool verschuift naar het hoofd van het meisje, dat met bange wolvenogen naar de sporen in de sneeuw staart. En neemt het aantal vragen juist toe.

Deze column in gepubliceerd in Dagblad de LImburger en het Limburgs Dagblad op 4 april 2014