Ik heb het in geen twee jaar meer gehoord. Maar opeens valt het woord weer in Maastricht: bidbook. Toen ik het voor het allereerst hoorde, dacht ik aan iets kerkelijks. Maar dat bleek dommigheid mijnerzijds. Waarbij ik graag de verzachtende omstandigheid opvoer, dat die dubbele o in book klinkt als oe. Afijn. Het gaat om een engels woord, afgeleid van to bid. Een bidbook is dus geen bijbeltje maar een schriftelijk overzicht van wat je te bieden hebt.
 
De laatste keer dat de hoofdstad van Limburg een overzicht maakte van wat ze te bieden heeft, in de hoop daarmee een groot Europees cultureel project binnen te harken, was in de aanloop naar 2018. Maastricht gold als kanshebber voor de titel Culturele Hoofdstad. Het bidbook was dikker dan een weekendkrant en belichtte alle credits die er te bedenken waren. Kat in het bakkie; dat was de ondertoon. Maar de jury dacht er anders over. En het nadeel van jury’s is, dat zij bepalen naar wie de taart gaat. Naar Leeuwarden dus. Eerlijk is eerlijk: dat doet nog altijd een beetje pijn.
 
Logisch dus, dat beide burgemeesters van Maastricht, de formele en de informele, meteen paraat staan als er opnieuw een buitenkansje voorbij komt, waarmee de stad ‘zich Europees kan profileren.’ Annemarie Penn roept enthousiast ‘check’ bij elk item op het need-to-have-afvinklijstje. En Andre Rieu heeft nog wel wat steigers liggen, mochten die nodig zijn. O nee, die waren al vergeven aan Parijs. Maar toch.
 
Dit project is voor Limburg, zeker weten. Waarom? Leeuwarden heeft zijn taart gehad. De Randstad is een mierennest. En Arnhem (daar was eens iets met een oorlog ja) heeft geen sterke argumenten. Terwijl Maastricht gewoon alles heeft. Alles! Er is maar één probleempje. De European Broadcasting Union schijnt in de eerste plaats naar de hoofdstad van een land te kijken. Dus dat lossen we handig op. Als Zandvoort Amsterdam-Bad kan heten, dan noemen wij ons wel even Amsterdam-Berg.
 
Deze column is gepubliceerd in het Dagblad de Limburger op 25 mei 2019.