Op de Gendarmenmarkt voor het Konzerthaus Berlin verzamelen zich duizenden mensen. Vijftigers en zestigers, afgewisseld met wat jeugd. Sommigen hebben stoeltjes meegenomen, maar de meesten nemen plaats op de betontegels voor een van de megaschermen aan weerszijden van het gebouw. Zo meteen zal via de schermen te volgen zijn wat er binnen te genieten valt: ‘de negende’ van Beethoven, gespeeld door het Europees Jeugdorkest. Geen toevallige keuze: de koorfinale van deze symfonie heet het officieel Europees volkslied te zijn. Vreemd, dat heb ik dus gemist, dat ‘Ode an die Freude‘ al bijna 35 jaar ook mijn volkslied is.
 
Het is muisstil op het plein als de eerste voorzichtige noten worden ingezet. Even vraag ik me af of het orkest nog aan het stemmen is, maar al gauw neemt de muziek een vaart waaraan niet te ontsnappen valt. Dat gaat zo een vol uur door. Totdat de jonge muzikanten, de jongen met de triangel niet te vergeten, samen met de opgetrommelde koren en solisten het spektakel tot een, er is geen woord dat de lading beter dekt, orgastisch einde brengen.
 
Als de menigte is uitgeapplaudiseerd -klappen is iets voor apen toch?- stroomt ze, eensgezind als een zwerm spreeuwen, naar het hart van het plein. Plotseling tovert iedereen de partituur van de koorfinale uit zijn broekzak en richt zijn ogen op de trappen van het Konzerthaus. Daar heft een dirigent uitnodigend zijn armen.
LInks, rechts, voor en achter me, overal gonzen dezelfde woorden: Alle Menschen werden Brüder . De positieve vibe op het plein is niet te missen. Ik zie de hoopvolle blikken in de ogen van de mensen, hier tussen de blauwe vlaggen met gele sterren, op een steenworp afstand van het Holocaustmonument. Straks thuis laat zich moeilijk navertellen waarom je hier over meezingen niet lang nadenkt, maar het gewoon doet. Omdat het nog steeds de belangrijkste opdracht is die we hebben met zijn allen: broederlijk worden. 

Deze column is gepubliceerd in Dagblad de Limburger op 10 augustus 2019.