‘Ik doe het wel even voor’, glimlacht de yogadocente nadat ik heb opgebiecht dat de aangekondigde oefening me meer iets voor gevorderden lijkt. Ze slaat een van de touwen aan de muur om haar middel en pakt twee andere met beide handen stevig vast. ‘Kijk’, zegt ze, ‘eerst zet ik mijn ene voet tegen de muur en dan de andere. Dan loop ik heel rustig omhoog. Verder, verder, nog verder en nu pas strek ik mijn benen. Zie je wel? Dit is het al.’

Ik zie het ja. Ze is nu één met mijn medecursisten. Die hangen al lang en breed met hun rug tegen de muur. Hun voetzolen wijzen naar het plafond, hun kruinen naar de vloer. Acht vrouwen op een rijtje; een geordend plaatje. Het doet me denken aan de vlinders in het missiemuseum. Opgeprikt ter bezichtiging: zie hier de mens van de 21^e eeuw. Maar goed. Ik doe er beter aan mijn aandacht bij de les te houden, want ik voel de ‘en-nu-jij’ al aankomen. Jee. Waarom leek het me opeens zo belangrijk, dat mijn kleinkinderen straks zouden kunnen zeggen: ‘Oma was tot op het laatst nog lenig.’ Ik hèb niet eens kleinkinderen.

‘En, viel het mee?’ Het is de docente niet ontgaan dat mijn enthousiasme voor de hangende kopstand omsluierd bleef door enige bewolking. ‘Maar’, troost ze, ‘je zult zien: hoe vaker je het doet, hoe fijner je het vindt.’ Jaja, we gaan het meemaken. Hoewel, dat is nog maar de vraag. Want ik heb ergens al opgevangen: ‘Yoga is so yesterday!’

Trendwatchers voorspellen dat er een nieuwe, Japanse wind gaat waaien door de ontspanningsindustrie. Shinrin-yoku is zijn naam en dat betekent zoiets als: bosbadderen. Dat is precies wat u denkt dat het is. In plaats van ons naar de yogaschool te haasten, trekken we straks massaal de bossen in. Om daar, ondergedompeld in het helend groen, af te schakelen van onze banen met ingebakken hartinfarct. Schijnt fantastisch te werken.

Deze column is gepubliceerd in het Dagblad de Limburger op 23 februari 2019.