Welke stad je ook bekijkt, je ziet het overal. Fabrieken, winkels, kerken en kantoren staan leeg. Grote winkelcentra staan, waar je ook bent, spectaculair saai te zijn. De wegen zijn dichtgeslibd met auto’s. En ondanks alle mobiliteit grijpt de eenzaamheid als een virus om zich heen. De vraag is: hoe maken we onze steden weer leefbaar?

De leegstaande Lambertuskerk in Maastricht is het perfecte decor voor de sprekers van de TEDxSalon. Het zonlicht valt in strakke banen door de gebrandschilderde ramen. In de koepel hoog boven het gelegenheidspodium prijkt een afbeelding van Christus. In zijn hand een tablet met de tekst ‘Ik ben de weg, de waarheid en het leven.’ Maar de sprekers van deze middag hebben weinig tijd om er naar te kijken. Als profeet van de 21^e eeuw moet je tempo kunnen maken. Precies een kwartier krijgen ze elk, om het publiek te inspireren.

Sommigen zoeken het in kleine dingen. Ze geven tips als ‘zet een boom op je balkon’ of ‘geef mij je lege melkpak, dan maak ik er een beursje van.’ Anderen zitten op een wat abstracter niveau. Zij doen uitspraken als ‘de kracht zit in het experiment’ en ‘koester het DNA van de stad.’ In de pauzes wisselen de bezoekers driftig van gedachten.

‘Is dit eigenlijk een protestantse kerk?’ hoor ik een ijverig netwerkende jongen aan zijn gesprekspartner vragen. De maagd Maria op de pilaar achter me, kijkt vergevingsgezind toe. Ze heeft niet veel te willen. Het is te weinig TEDx-like om te zeggen: ‘Jongeman, wat denk je zelf?’

Deze column is gepubliceerd in Dagblad de Limburger en het Limburgs Dagblad op 22 mei 2015.