‘Ik heb op Thierry gestemd,’ hoorde ik een meisje zeggen, ‘omdat ik resoneer met het idee dat alle andere partijen één pot nat zijn en dat hij het nieuwe geluid is wat we daarom missen.’ O. Ja dat kan natuurlijk. Dat je daar ‘mee resoneert.’
 
Ik denk dat ik begrijp wat zij bedoelde. Je hoort of ziet iets en denkt dan: verrek, dit gaat wel heel erg over mij. Sommige mensen omschrijven dat als: plotseling geraakt worden op een diep niveau. Bij mij gebeurt het nogal snel, dat resoneren. Meestal, als ik luister naar muziek. Ik had het deze week nog, toen ik opeens ‘Papa’ hoorde van Stef Bos. Dat lied gaat zo over mij, dat ik er al bij moet gaan zitten, nog voor de tekst wordt ingezet. Behalve als het gezongen wordt door Chantal Janzen. Dan werkt het niet. Dan denk ik alleen maar: kind, stel je niet zo aan.
Vreemd ja. En ook niet erg aardig van mij nee.
 
Nu moet mij van het hart dat ik niet topfit was, de afgelopen dagen. Niks ergs, maar rond mijn hoofd hing een waas die anderen niet zagen. En wat begonnen was als kuchje uit een zere keel, ontwikkelde zich al snel tot een symfonie van klinkende luchtverplaatsingen, waarbij ik letters hoorde die ik nog niet kende.

Toen ik, wat slapjes nog maar toch, het huis uit liep voor een blokje om registreerde ik de buurvrouw, zwaaiend achter het keukenraam. Ze was net klaar met de afwas. Het gele vaatdoekje hing al over de kraan. Het linker- en het rechterflapje keurig evenwijdig langszij. Ach, dat beeld! Hoe dat doekje daar zo uitgeknepen en tegelijkertijd berustend hing te wachten op het moment dat het weer in volle glorie aan de bak zou gaan. Maar ja, wat kon ik ermee? Niets. Behalve constateren dat het zo werkt. Dat als de situatie er maar naar is, je zelfs met de staart van de kat kunt resoneren.

Deze column is gepubliceerd in Dagblad de Limburger op 30 maart 2019.