De verpleegster loopt met stevige pas voor me uit en stopt bij een hoge bruine deur. ‘Gaat u maar naar binnen, de dokter komt zo’ zegt ze en weg is ze. Eenmaal binnen, sta ik oog in oog met een levensgrote zeefdruk van Corneille. Een variatie op het thema ‘vrouw in verleidelijke pose.’ Met prominente, goed gevormde borsten als blikvangers.

Aan mijn rechterhand staat een kolossaal bureau met daarachter een zwartleren stoel. De lak van het bovenblad weerspiegelt een doosje met daarin de overgebleven helft chocolade zeevruchten. Ernaast op een schoteltje, de resten van een stuk rijstvlaai met slagroom. Op het vorkje plakken nog wat kruimels. Aan de muur achter het bureau prijkt een tweede naakt. Op haar knieën en met het hoofd in de nek hangt het daar sensueel te zijn. Net als ik denk: ‘nou-nou’, valt mijn oog op de wandtegeltekst, waar de geneesheer vanaf zijn stoel goed zicht op heeft. ‘Heb je nog seks of golf je al?’

Een vreemd vlekje, vlak naast mijn neus, is sinds een tijdje gaan zwellen. Volgens de huisarts is het verstandig, om het door een andere dokter te laten bekijken. Eentje die er voor heeft doorgeleerd. Maar nu we hier zitten, mijn bultje en ik, heeft het opeens niet meer zoveel zin om naar zich te laten kijken. En al helemaal niet meer, als de doorgeleerde gebruiker van deze kamer binnenkomt. Ik beantwoord braaf zijn vragen, maar mijn bultje wijst al veelbetekenend naar de deur. Eenmaal in de gang fluistert het in mijn oor: ‘Hier gaan we niet meer terug hè?’ Waarvan akte.

Deze column is gepubliceerd in Dagblad de Limburger en het Limburgs Dagblad op 20 februari 2015.