Ooit, als ik eens wat minder móet, richt ik een monument op voor de bananendoos. Want de bananendoos is niet alleen een kartonnen omhulsel waarin bananen hun voorlaatste reis maken. Nee, de bananendoos is ook een geniale uitvinding die voorkomt dat ik aan de prozac moet. Zonder ook maar één keer te vloeken, verhuis ik er onze hele huisraad mee. Al staat het huis op zijn kop, dankzij dit goddelijk ontwerp blijft er toch rust in de tent. En dat is vooral te danken aan deze eigenschap: de doos laat zich prima stapelen. Iets wat je van die slappe krengen van de Action of Gamma niet kan zeggen. Die scheuren al uit, als ze je alleen al met een paar kussens zien aankomen.

Tussen het inpakken door, even een snelle kop thee in de tuin. In de schaduw van een polletje gras hebben twee slakken elkaar gevonden. Terwijl er een mier voorbij rent, iemand moet het werk doen, krummelt de ene slak zich wellustig om de andere. Excuus voor dat Limburgisme, maar ik weet het zeker. Als u dat koppeltje zelf bezig had gezien, zou u ook zeggen, schrijf maar krummelen. Dat is minder keurig dan dat beschaafd Nederlands wentelen.

‘Geloof het of niet, maar die twee zijn zo al acht uur bezig.’ zeg ik tegen mijn vriendin. En ik zucht er achteraan: ‘Ik wou dat ik zoveel tijd had voor alles.’ De vriendin, nooit te beroerd voor een ongevraagd advies, legt met zorg haar lepeltje neer en oppert dan met een spirituele blik in de ogen: ‘Weet je wat jij eens moest? Van alle moeten, willen maken.’ ‘Sorry?’ ‘Ja, precies zoals ik het zeg. Niet meer zeggen: ik moet die dozen nog pakken, de slaapzakken nog wassen, de badkamerkast uitmesten en weet ik veel wat jij nog allemaal moet. Vervang dat eens voor: ik wíl die kast uitmesten. Snap je?’ Ik geloof van wel. Maar het is zo’n advies dat eerst moet zakken. Ik zou haar eerder begrepen hebben als ze naar die slakken had gewezen. En dan had gezegd: ben maar blij dat je niet je hele huis aan je rug hebt hangen.

Deze column is gepubliceerd in de Limburgse kranten op 26 mei 2017.