Is het toeval of de hand van God? Zit ik op marktplaats om er een lamp op te zetten, zie ik opeens een advertentie van een paar laarsjes waar mijn tenen van beginnen te wiebelen. Prijzig nog, maar wel precies mijn maat.

Ze zien er goed uit op de foto. Mooie kleur groen en de ritsen gaan nog dicht. Genoeg aanleiding voor een mailtje naar aanbiedster A. te N-H met de vraag: ‘Zijn ze werkelijk in goede staat?’ Want A. te N-H moet niet denken dat ik gek ben. Schoenen zijn geen mensen. Om te weten wat die hebben meegemaakt, moet je niet de neuzen maar de hakken zien.

Ik krijg meteen antwoord: ‘De laarsjes zijn werkelijk in goede staat.’ Nu begin ik er echt zin in te krijgen. Wel toevallig trouwens dat haar naam, net als de mijne, ook met een a begint. Een A. uit Noord-Holland, met grote voeten en een voorkeur voor schoeisel dat gemaakt is om op te lopen. Dat schept een band. Bovendien is ze, getuige haar snelle reactie op mijn mail, een type dat weet van doorpakken. Iets wat ik zou willen zijn. Ik zie haar zo voor me. Een struise blonde madam, vrolijk fietsend op weg naar de kaasmarkt.

Twee dagen later drukt de koerier mij een door ducttape in het gareel gehouden doos in handen. Ha, daar zijn ze. Ze ogen oké. Hoewel, de hakken zijn aan de buitenranden ietsje afgesleten. En als ik ze aan heb, buigen mijn enkels naar buiten. Dat is op zich niet zo erg, maar na een uurtje stadslenteren kan ik, hè wat vreemd, precies de plekken aanwijzen waar de koppen van mijn heupen in hun kommen vallen.

Even pauze op een terras dan maar. Er passeren twee vrouwen met een Hollands accent. Gierende lol hebben ze. God weet waarom. Terwijl ze arm in arm lachend verder lopen, kijkt de grote blonde nog een keer om. Zie ik het goed? Zet zij haar voeten niet… afijn. Mijn hoofd twijfelt nog een beetje, maar mijn heupen weten het zeker. Deze dame heet Annemarie. Of Ans. Of Antje.

Deze column is gepubliceerd in de Limburgse kranten op 5 mei 2017.