Een HET-GING-OKE!-appje van mijn dochter na haar laatste examen en een snelle pasta die best te eten was. Twee redenen om de dag gerust alvast te prijzen, al moet de avond nog beginnen. Ik neem u even mee naar dinsdag, terug op de bank voor het NOS-journaal. Er is nieuws om blij van te worden. De klimaatwet bijvoorbeeld, die ervoor gaat zorgen dat we allemaal meer gaan fietsen. Gezellig. Maar er is ook nieuws dat de wenkbrauwen doet fronsen. Zo zegt officier van Justitie Jirko Patist, hè toch, twee keer achter elkaar minutie in plaats van munitie. En zijn er IS-kalashnikovs (waarom is dat toch zo’n lekker woord?) gevonden in Frankrijk, die verwijzen naar een verdacht adresje in Nederland. Dat is minder ja.

Wellicht zijn mijn tranen al eerder stilletjes in de rij gaan staan. Op het moment dat nieuwslezer Rob Trip bericht over de mensonterende toestand rond immigratiekinderen in Amerika misschien. Zou kunnen. Maar wat ik zeker weet, is dat de waterlanders pas echt in beweging kwamen, toen koningin Màxima op het scherm verscheen.

Ik hoor het haar nog steeds zeggen: ‘Mijn kleine lieve begaafde zusje Inés was ziek. Zij kon geen vreugde vinden. Zij kon niet genezen. Onze enige troost is dat ze nu eindelijk vrede heeft kunnen vinden.’ Jee, wat gebeurt hier? Ze deelt en plein public haar verdriet om het sterven van haar zus. Een topgebaar. Ze hoeft dat niet te doen. Maar ze doet het toch. En dat niet alleen. In slechts vijf woorden ‘ze kon geen vreugde vinden’ deelt ze ook nog iets anders. De pijnlijke acceptatie van dat niet-maakbare leven, waaraan een onvermijdelijk einde kwam. En daarmee troost ze, zelf nog in rouw, de mensen die weten waarover ze praat. Wil degene die denkt dat het koningshuis ons alleen maar geld kost, nu opstaan?

Deze column is gepubliceerd in Dagblad de Limburger op 23 juni 2018.