Het zal rond mijn 47e verjaardag zijn geweest. Nog maar half wakker stond ik in de badkamer. Voorzichtig boog ik voorover naar de spiegel boven de wastafel. Ik schrok me rot en dacht: ‘Wie heeft er vannacht op mijn gezicht gezeten?’ Het duurde even voordat het antwoord tot me doordrong: dit is waar je voortaan mee naar buiten moet, tenzij je bakken met geld wil neerleggen voor een facelift.
Tot zover de buitenkant. Over wat er vanbinnen met je gebeurt, als je in de overgang komt, daar heb ik het niet graag over. Des te blijer ben ik met vrouwen die dat wel doen, zoals Ingeborg Beugel in haar documentaire Uitgebloe(i)d. Zo weet ik tenminste wat me mogelijk te wachten staat. Kijk, een merk als Linda de Mol laat ons graag geloven dat een vrouw best altijd sexy, leuk, jeugdig, vrolijk, mooi, verzorgd, opgewekt, opgewonden, bijdehand en wakker kan zijn. Beugel vertelt een veel eerlijker verhaal. Niet omdat ze zichzelf zo interessant vindt, maar omdat ze maatschappelijke aandacht wil voor dit persoonlijke onderwerp.
Ze maakt korte metten met het idee dat overgangsklachten voorbehouden zijn aan miemelige types. Negentig procent van de vrouwen tussen 45 en 55 jaar heeft er -meer of minder- last van. Dat is handig om te weten. Als een collega in die leeftijd zegt niets te merken van slapeloosheid en vergeetachtigheid, om maar eens wat te noemen, bestaat er een grote kans dat ze bezig is, zich er doorheen te bluffen. Dus werkgevers: vraag gerust eens aan je medewerkster of ze een goede nacht heeft gehad. Tenzij ze Linda heet natuurlijk.
Deze column in gepubliceerd in Dagblad de Limburger en het Limburgs Dagblad van 7 maart 2014
Ha Ank, mooi artikel. We waren het juist uitgrbreid aan het bespreken toen ik zag dat het van jou was. En tja..ik ben echt een van de happy few die van fysieke overgangsklachten nauwelijks last heeft. Thij ik ken je niet maar wat heb je de dineravond mooi beschreven. Ank je hoeft je nog geen zorgen te maken. Knap werk!!
Wordt idd tijd dat hier meer aandacht aan besteed wordt. Was mooie documentaire. En Linda… Die wordt hopelijk nog eens wijzer!
ik heb t met bewondering gelezen en ik kan je zeggen dat t zo is met de overgang, slecht slapen, in de nacht transpireren maar dan weet je dat t erbij hoort. en ik betrap me er ook op dat ik dingetjes vergeet en dat de rimpels ook komen. Jammer genoeg heet ik helene en geen linda.
Nergens last van, maar ja….ook nog lang geen 47…!!!
Ja Ank,ook ik….heel herkenbaar! Maar…het gaat voorbij,en je maakt weer een stap op weg naar de volwassenheid(geloof ik)
Hoi Ank,
De laatste keer dat ik je zag – nog niet zo heel lang geleden – zag je er van alle kanten patent uit. Je had een gezonde blos op je wangen. Het was je aan te zien dat je de hele namiddag buiten had gewerkt. Want die dag had je het hele huis gepoetst, het kippenhok uitgemest en ook nog de tuin winterklaar gemaakt.
De vroege en late avond had je voor ons vrijgehouden. De maaltijd die je ons voorschotelde was een eigen creatie, maar had net zogoed van Chateau St. Gerlach kunnen zijn geweest, ik proefde geen verschil. Ja, de vijf gangen werden op eenvoudiger porselein opgediend en de kaarsen waren van stearine in plaats van echte was. Voor de rest nauwelijks verschil.
De hele avond heb je honderduit gepraat. Veel anekdotes uit een ver Sevenums verleden. Alert en onvermoeibaar, met daverende lachsalvo’s, die me nog steeds van de weeromstuit en vol heimwee doen glimlachen, zo gezellig en onderhoudend heb je die avond ingevuld. Van vermoeidheid was bij jou geen spoor te bekennen.
Om halftwee was ik bekaf. Jouw kapsel zat nog in model, je mascara en eyeliner leken nog vers en je hebt ons zo fit als een hoentje uitgeleide gedaan.Tot aan onze auto, want ik struikelde over elke oneffenheid.
Naast het stuur zei ik tegen Lia: ‘Ank is niet kapot te krijgen. Die heeft een energie en levenslust van tien jonge meiden.’ Ik kreeg die avond niet de indruk dat jij je door de overgangsperikelen zat heen te buffelen. Je opereerde zo naturel!
Overigens: ochtendplooien in je gezicht ontstaan meestal door vouwen in je hoofdkussen, en je moet toch wel een beetje suïcidaal zijn aangelegd als je ‘s ochtends met geopende ogen voor een spiegel durft te gaan staan. Dat is het noodlot tarten.
Hahaha Thij, meer van dit!!!
Ik durf het al jaren niet meer. Wij mannen kennen geen overgang. Bij ons komt het vervolg, hoe seniel ook, onaangekondigd.
Oeps, mijn 47e is in aantocht. Gelukkig heb ik een TCG rugzak en vooralsnog is mijn strategie voorkomen is beter dan genezen.
Ik dacht vanmorgen ook in de spiegel: Kan het niet een rimpeltje minder? Ach, laten we de reclame over het ideaalbeeeld (van de jonge vrouw)! negeren(als dat kan) en laten we vooral veel lachen. Wat is er mooier dan lachrimpels? 🙂
Hanneke Houbraken wat is een TCG-rugzak?
Hoe zei Hans Teeuwen dat ook alweer? De overgang, het klinkt als een promotie maar dat kunnen we toch niet echt zeggen!
Hiermee bedoel ik mijn kennis van de Traditionele Chinese Geneeskunst Ank
Ha Ank, leuk geschreven. Maak deel uit van je doelgroep maarre… herken me er (nog) niet in 😉 Vol spanning wacht ik het af… Weet in ieder geval wie ik tegen die tijd kan raadplegen
“Hallo Ank,
Moest echt lachen met ..op mijn gezicht gezeten.
Jouw schrijfstijl vind ik erg plezierig om te lezen.
Ja we zijn niet meer zo piep!! Met humor en zelfspot en zelfkennis
komen we ook weer door deze periode.
grtjes van Marjan uit Egchel.”